Het programma is ontworpen voor artsen en specialisten in opleiding, psychologen en andere hulpverleners.

Wat is helpen?

Passende en adequate hulp zoekt de mogelijkheden en de grenzen van zowel de hulpverlener als de cliënt en voegt alleen daar wat toe waar het echt nodig is. Dit is voelbaar constructief voor beiden omdat het zowel de hulpverlener als de cliënt sterker maakt. Grenzen kunnen zorgvuldig worden verlegd zonder forceren. Er ontstaat ruimte om met nieuwe mogelijkheden om te leren gaan.

Dynamiek tussen ruimte en grens

In de dynamiek in het consult tussen hulpverlener en cliënt spelen het behouden van ruimte en evenwicht een essentiële rol om het consult goed te laten verlopen. Het geven van hulp kan alleen als de hulpverlener zelf onder druk van verwachtingen, hoop en wensen, eisen aan zichzelf en eisen van de cliënt, bij zichzelf kan blijven en tijdig grenzen kan aangeven. Hij moet daarvoor weten waar hij staat en wat hij kan bieden. Hulp geven begint dus bij de aandacht voor het contact met het eigen gevoel en adequate denken, passend bij de desbetreffende situatie. De ruimte om te helpen kan nu worden benut en grenzen worden gerespecteerd.

Afstemmen

Duidelijkheid geven aan de cliënt creëert een zuiver beeld van wat deze werkelijk kan verwachten. Onder druk is dit vaak moeilijk omdat de neiging van de hulpverlener om zich aan te passen aan een hulpbehoevende dan vaak toeneemt en deze de cliënt meer of minder wil bieden dan hij kan. Hierdoor zou juist onduidelijkheid kunnen ontstaan.

Grenzen

Tijdig aangeven van grenzen bewaakt het gebied waarbinnen we bewegingsruimte en bewegingsvrijheid hebben. Om grenzen aan te geven moeten we ruimte kunnen nemen voor onszelf, assertief zijn. Gezonde grenzen bewaken zo ons gevoel van welbevinden en de integriteit van ons zelf. Onvoldoende aangeven van grenzen leidt tot een gevoel van onbegrepen worden, verkeerde verwachtingen, onmacht en irritatie. Maar ook onnodige angst en verdriet zullen ontstaan als keerzijde van het teveel willen.

Verantwoordelijkheid

De ruimte binnen veilige grenzen laat zowel hulpverlener als cliënt de mogelijkheid om zijn eigen verantwoordelijkheid te herkennen en te nemen en sterker te worden. Het toenemende bewustzijn van de situatie laat mogelijkheden en oplossingen die eerst verborgen waren, aan de oppervlakte komen en hanteerbaar worden. Het omgaan met de hulpbehoevende situatie wordt dan zowel voor de hulpverlener als de cliënt mogelijk zonder dat er verstrikkingen ontstaan. Beiden blijven vrij in een echt contact, in hun kracht, hetgeen het “hulp”-proces waar veel druk in aanwezig kan zijn, optimaal kan doen verlopen.

Proces van de hulpbehoevende

De hulpverlener moet als waarnemer van het proces bij de cliënt aanwezig blijven en geen eigen thema’s inbrengen die het proces van helpen vertroebelen. De cliënt moet worden waargenomen tegen zijn/haar achtergrond zonder oordeel daarover.